Polskie budownictwo drewniane Zubrzyckiego to jakby preludium do Stylu nadwiślańskiego i Stylu zygmuntowskiego. Zauważa Zubrzycki niekompletność lub też całkowity brak badań nad tym przedmiotem. Za przyczynę takiego stanu rzeczy uważa on panujący ówcześnie pogląd, że daną dziedziną nie powinien się zajmować człowiek zawodowo z nią związany, tak więc Zubrzycki-architekt nie powinien w ogóle pisać o architekturze. Historia sztuki nie może się rozwinąć za pomocą jedynie rozumowych metod opisu. Uczeni natomiast, niemający żadnego realnego doświadczenia na tym polu, piszą prace słabe merytorycznie. Stąd brak jest dobrych opracowań na temat historii architektury, która zwłaszcza w przypadku budynków drewnianych, niknie w oczach obracając się w ruinę. Ratunku upatruje autor w ludzie, który broniąc przed zaborcami oznak swojej polskości, podtrzymywał tradycje rodzimego stylu budownictwa. Niemniej , ze względu na uciekający czas, nagłą jest potrzeba prowadzenia badań i archiwizacji zabytków. Jak w każdej swojej pracy Zubrzycki kreśli dziesiątki planów, wizerunków i detali architektonicznych, wzbogacając opis przepięknymi ilustracjami.